ထုိေန့ကမုိးကဖြဲဖြဲေလးရြာက်ေနေလသည္။
မေန့ကညတုန္းကငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဖုန္းဆက္ျပီးခ်ိန္းထားေသာေၾကာင့္
ျမိဳ့ျပလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ထဲမွာသူငယ္ခ်င္းအလာကုိေစာင့္ေနမိေလသည္။
ထုိသူငယ္ခ်င္းႏွင့္မေတြ့ရသည္မွာပညာေရးေလာကေက်ာင္းျပီးသြားၾကကတည္းကပင္။
ဘ၀ေတြကုိယ္စီရြက္လႊင့္ေနၾကရသည္မုိ့အရာရာသည္စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါေတြမဟုတ္ၾက
ေလေတာ့။အသက္ေတြလဲၾကီးရင့္သြားခဲ့ၾကရသလုိေလာကကသင္ေပးခဲ့တဲ့..ေလာကထဲကသင္
ယူေနရတဲ့တုိက္ပြဲေတြရင့္က်က္မႈေတြနဲ့အာရုံခံစားမႈေတြကဟုိးငယ္စဥ္ကလုိစိမ္းစုိလတ္ဆတ္မေနေတာ့
ေၾကာင္းကုိေတာ့၀န္ခံရေပေတာ့မည္။
သုိ့ေသာ္..သံေယာဇဥ္..။ထုိသံေယာဇဥ္ဆုိေလေသာခံစားမႈေလးျဖင့္တစ္ခါတစ္ရံသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ
သတိရေနမိတတ္ေလေတာ့သည္။
မၾကာခင္မွာပဲခ်ိန္းဆုိထားတဲ့လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးဆီကုိသူငယ္ခ်င္းေရာက္လာေလေတာ့သည္။
ဘ၀ထဲမွာေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့
(ေဟ့ေရာင္..မင္းနဲ့ငါ..သူငယ္ခ်င္း) ဆုိတဲ့အေခၚေလးကုိအရွင္လတ္လတ္
ျပန္ခံစားလုိက္ရေလေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ခဏတာျပန္ေတြ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးထဲမွာလြမ္းစရာေကာင္းတဲ့အတိတ္ကုိ
ျပန္တူးဆြၾကေတာ့သည္။
တစ္ခုခုသြားစားၾကဖုိ့အတြက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲကထြက္ခဲ့ၾကျပီးကားေတြ..လူေရာင္စုံေတြ
ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ျမိဳ့ျပလမ္းေတြေပၚမွာစကားတေျပာေျပာနဲ့ေလွ်ာက္လာၾကစဥ္မွာပဲမိမိတုိ့ဘ၀ထဲက
ေမ့မရႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကုိလမ္းကေလးေပၚမွာမထင္မွတ္ပဲေတြ့လုိက္ရေလေတာ့သည္။
(ဟာ..ဟင္! ..)ဟူေသာအ့ံၾသမႈကုိမိမိတုိ့အားလုံးခံစားသြားရေလေတာ့သည္။
မိမိတုိ့ႏွင့္မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ေတြ့လာရသူကုိ(ဆရာ)ဟု၀မ္းသာအားရေခၚလုိက္ၾကရင္း
မိမိတုိ့လက္ေတြကလည္းဆရာ့လက္ကေလးကုိဆုပ္ကုိင္လုိက္ၾကေတာ့သည္။
ဆံပင္ေတြတစ္ေခါင္းလုံးျဖဴေဖြေနေသာ..ပါးစပ္မွာသြားကေလးေတြ(ျပတင္းေပါက္)ျဖစ္ေနေသာ
အက်ၤီျဖဴႏြမ္းႏြမ္းလက္ရွည္ေလးကုိ၀တ္ဆင္ထားေသာ..လက္ထဲမွာထီးရွည္တစ္ေခ်ာင္းကုိကုိင္
ထားေသာဆရာက..မိမိတုိ့အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကမိမိတုိ့အားဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္ကုိ
သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာဆရာက..မိမိတုိ့အားအားပါးတရျပံဳးရင္း(ဟာ..ေဟ့ေကာင္ေတြ..မင္းတုိ့ကြာ..)
ဟုဆုိရင္းမိမိတုိိ့လက္ကေလးေတြကုိတင္က်ပ္စြာျဖင့္ျပန္ဆုပ္ကုိင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
မနက္ခင္းေလးရဲ့အခ်ိန္ကဘာမွမရွိေသးသည္မုိ့မိမိတုိ့ႏွင့္အတူတစ္ခုခုလုိက္စားေပးဖုိ့
ဆရာ့ကုိဖိတ္ေခၚမိေတာ့သည္။စားေသာက္ဆုိင္ေလးထဲကုိေရာက္ေတာ့ဆရာက
သိပ္အေကာင္းစားေတြမမွာဖုိ့..သိပ္အကုန္အက်မခံဖုိ့..သူလည္း.သိပ္စားႏုိင္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း
ျဖင့္မိမိတုိ့အားေျပာေလသည္။
ဆရာသည္..မိမိတုိ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာဆရာပီသခဲ့ေလေသာဆရာတစ္ေယာက္သာ
ျဖစ္ပါသည္။ဆရာသင္ျပေလေသာဇီ၀ေဗဒ(Bio)ဘာသာရပ္မွာမိမိတုိ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္
စိတ္ပ်က္စရာ..စိတ္မပါစရာဘာသာရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္းမိမိတုိ့သည္တပည့္ေတြအေပၚမွာခ်စ္ေလေသာ
ဆရာ့အားမိဘသဖြယ္အားကုိးခ်စ္ခင္မိခဲ့ေလေတာ့သည္။
အိမ္ေထာင္မရွိလူပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္မိခင္အုိၾကီးကုိလုပ္ေကၽြးေနေသာဆရာ့ကုိမိမိတုိ့သနားမိတာလည္း
ပါပါလိမ့္မည္။ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုထဲကသြပ္မုိးပ်ဥ္ကာေျမစုိက္အိမ္ကေလးျဖင့္သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း
သာေနထုိင္ေလေသာဆရာ့မွာပုိင္ဆုိင္မႈဘာမွၾကီးၾကီးမားမားမရွိခဲ့ပါ.။
ဆရာ့မွာတက္မက္မႈေလာဘေတြလည္းရွိမေနခဲ့ပါ။ဆရာ့သည္စာမေရးေသာေၾကာင့္စာေရးဆရာ
ျဖစ္မလာေသာ္လည္းစာတစ္အားဖတ္ျပီးစာအုပ္ေတြစုေဆာင္းတတ္သူျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္
ဆရာ့အိမ္ကေလးဆီမွာစာအုပ္ေတြျဖင့္သာျပည့္က်ပ္ေနေလေတာ့သည္။
ထုိဆရာ့ရဲ့(စာၾကည့္တုိက္အိမ္ကေလး)ဆီကုိစာဖတ္၀ါသနာပါေလေသာမိမိတုိ့သူငယ္ခ်င္းေတြ
အျမဲမျပတ္သြားေရာက္ကာစာအုပ္ေတြငွားဖတ္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။မရွင္းတာ..မသိတာေတြဆရာ့ကုိ
ေမးၾကေတာ့သည္။ၾကာလာေတာ့မိမိတုိ့ဟာဆရာ့အိမ္ကေလးမွာ(ေရးသူဖတ္သူ/ေဆြးေႏြးပြဲ)ပုံစံ
ေလးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္သြားခဲ့ရေတာ့သည္။
စာဖတ္ျခင္းျဖင့္..စာဖတ္ျခင္း၏အက်ိဳးေက်းဇူးျဖင့္ဆရာဟာမိမိတုိ့ရဲ့ဦးေႏွာက္ျပတင္းေလးကုိဖြင့္ေပး
ခဲ့ေလေသာေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ပင္။
မိမိတုိ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏အေရွ့မွာဆရာကထမင္းကုိျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ငု့ံစားေနေလသည္။
မိမိေလးမွာထုိင္ေနေသာမိမိသူငယ္ခ်င္းကုိမိမိေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွေငြစေလးတစ္ထပ္ကုိအသာ
လွမ္းေပးရင္း
..(မင္း..ေဆးလိပ္၀ယ္သလုိနဲ့စာအိတ္အရွည္တစ္အိတ္သြား၀ယ္လုိက္..
မင္းထည့္ခ်င္တာကုိလဲ..အဲဒိစာအိတ္ထဲတစ္ခါတည္းထည့္ျပီး..စာအိတ္ကုိတစ္ခါတည္းပိတ္ခဲ့လုိက္)
ဟုမိမိကဆရာမၾကားေအာင္တုိးတုိးေလးကပ္ေျပာလုိက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္
သြားျပီး(ဆရာ..ေဆးလိပ္သြား၀ယ္မလုိ့..ဒီထိတ္ခဏ)ဟုဆုိကာထမင္ဆုငိေလးရဲ့အျပင္ဘက္ကုိ
သုတ္ခနဲထထြက္သြားေတာ့သည္။
စားေသာက္မႈကိစၥျပီးလုိ့ထမင္းဆုိင္ေလးရဲ့အျပင္ဘက္ကုိအေရာက္မွာမုိးစက္ကေလးေတြက
ပုိစိပ္စိပ္ေလးရြာက်လာေလေတာ့သည္။ဆရာကေတာ့သူအခ်ိန္ရေၾကာင္း၀ယ္စရာျခမ္းစရာေလး
ေတြရွိလုိ့ျမိဳ့ထဲကုိထြက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း(ဆရာ့အေမ)ၾကီးလည္းဆုံးသြားတာၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ေဆးေပး..မီးယူမရွိဘဲတစ္ေယာက္တည္းေနထုိင္ေနေၾကာင္း..စသျဖင့္သူ၏ဘ၀ျဖတ္သန္းေနရမႈ
ေလးကုိရုိးရုိးေလးသာေျပာျပခဲ့ေလသည္။
မိမိတုိ့တပည့္ေတြရဲ့အေၾကာင္းကုိေတာ့ဆရာကမိမိတုိ့ဟုိးငယ္စဥ္ကတည္းကလုိဆရာက
ဘယ္ေတာ့မွထုတ္ေဖာ္ေမးျမန္တတ္ျခင္း;မရွိခဲ့။
(စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းထားပါ..ဘ၀ကုိရုိးရုိးသားသားေနထုိင္ျဖတ္သန္းပါ..)ဆုိတဲ့ဆုံးမစကား
ေလးကုိပဲအျမဲဆုံးမေပးတတ္ခဲ့သူပင္။
ျမိဳ့ျပလမ္းေတြေပၚမွာေလွ်ာက္ေနၾကရင္းမွမိမိက(ဆရာ..ကၽြန္ေတာ္တုိ့..ဆူးေလဘုရားေပၚခဏေလာက္
တက္ခ်င္တယ္..မုိးကလဲပုိသည္းလာျပီေလ..ဒီေကာင္ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ဘုရားလဲဖူးရေအာင္)
ဟုမိမိသူငယ္ခ်င္းအားၾကည့္ရင္းေျပာလုိက္ေတာ့ဆရာကေခါင္းေလးကုိအသာညိတ္ျပေလသည္။
ျမိဳ့ျပရဲ့ကားသံလူသံေတြၾကားထဲမွာပဲဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေလးကတိဆိဆ္ေအးျမေနေလသည္။
တန္ေဆာင္းေလးတစ္ခုမွာဘုရား၀တ္ျပဳထုိင္ေနၾကရင္းမွမိမိကသူငယ္ခ်င္းကုိမ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ
ျပလုိက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကသူေစာေစာကသြား၀ယ္ထားတဲ့စာအိတ္ရွည္ေလးကုိထုတ္ရင္း
မိမိတုိ့ႏွစ္ေယာက္ဆရာ့ကုိကန္ေတာ့ဖုိ့ပဆစ္တုပ္ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။
ဆရာကေတာ့(မင္းတုိ့ကြာ..မဟုတ္တာကြာ)ဆုိျပီးလက္ကေလးကာကာတားျပန္ေလသည္။
ဆရာ့ကုိသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဦးသုံးၾကိမ္ခ်ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ဆရာကသူ့အသံေလးေတြ
တုန္ယင္ေနရင္းကမွဆုေတြတစ္သီၾကီးေပးေလေတာ့သည္။
ဦးခ်ျပီးမိမိတုိ့ေခါင္းေလးေတြျပန္ေမာ့ျုပီးဆရာႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆုံလုိက္ၾကေတာ့
ဆရာ့မ်က္၀န္းႏြမ္းႏြမ္းေလးထဲမွာမ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲခုိေနေတာ့သည္။
မိမိရင္ထဲမွာလဲဘာရယ္မွန္းမသိဘဲတစ္ဆုိ့၀မ္းနည္းေနျပန္ေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္း၏ရင္ထဲမွာလဲထုိ့အတူခံစားေနရပုံရေလသည္။
မိမိတုိ့ဆရာတပည့္သုံးေယာက္ဘုရားေပၚကျပန္ဆင္းလာၾကေတာ့
ေကာင္းကင္မွာေနေရာင္ဖြဖြေလးကုိေတြ့လုိက္ရသလုိေလျပည္ႏုႏုေလးကမိမိတုိ့
ကုိျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္သြားေလေတာ့သည္။ ။
+++++++
No comments:
Post a Comment